Միայնակ նստել էի զբոսայգում, որտեղ կային բազում ծաղիկներ և այդ գեղեցկությունից գլուխս սկսեց պտտվել և ակամա զուգահեռներ էի տանում այդ զբոսայգին զարդարող և իմ սիրտը զարդարող ծաղկի մեջ, և զգացի, որ իմ ծաղիկը ամենագեղեցիկն է, որովհետև այդ ծաղիկն է իմ կյանքի իմաստը: Հանկարծ սկսեցի խորհել իմ տխուր սիրո մասին և զգացի, որ այրող կարոտ կա իմ սրտում և ես առանց իմ սիրո միայնակ եմ ինձ զգում:
Մի սեր, մեծ, սեր, իրական սեր…. Դարձած մշուշոտ երազ ապրում է իմ սրտում: Նա երազի տեսքով էլ հզոր է ում մեծ: Նա մշուշոտ էլ՝ գլխավորն ու կարևորն է: Բայց կար մի ժամանակ, որ նա իրական էր, նյութեղեն: Տարիներ անցան ես դեռ տանջվում էի իմ սիրուց և հանակարծ օգոստոսի 13-ին մենք պատահական հանդիպեցինք զբոսայգում, նայեցինք միմիանց աչքերի և զղջացինք, որ այսքան տարի ստեղծված լինելով միմիանց համար տանջել ենք մեկ մեկու և այդպես զբոսնելով հասանք գեղեցիկ լճակի մոտ. մեր ամբողջ զգացմունքները խառնվել էին, բայց մեր սերը հեքիաթային էր և ունեցավ երջանիկ ավարտ: Մեր աչքերից անվերջ հոսում էին ուրախության արցունքներ:
