ԵՐԱԶՆԵՐ...
Երբեմն քեզ թվում է թե կյանքը հեքիաթ է, իսկ դու հեքիաթի գլխավոր հերոս, որ պիտի
վերջում ամեն ինչ ունենա հիասքանչ ավարտ, բայց... բայց ավախ, երբ զգում ես, որ քո մեջ սիրո կրակն է այրվում, չջերմացնելով և ոչ մի սիրտ, հասկանում
ես, որ ի տարբերություն քո կազմած հեքիաթային սցենարի ամեն ինչ գլխի վրա է թեքվում և դու միայն այդ ժամանակ ես հասկանում, որ դու իզուր երազել և հավատացել ես, որ քո ձեռքին է կյաքնի ղեկը և միայն զուր տառապել ես... Դու հասկանում ես, որ քո կյանքի միակ լուսավոր կետն է նա, բայց ավախ այդ լույսն
արևի վերջին շողերի հետ խամրում է և դու այդպես էլ չես հասցնում վայելել այդ լույսի ջերմացնող շողերը:
Եվ դու հավատալով քո գրած հեքիաթին
ապրում ես այդ հեքիաթի ազդեցության հիասքանչ զգացումների ներքո և մի օր արթնանում ես, սթափվում և հասկանում, որ դու սխալվել ես... Ուրեմն ինչի համար էին այն անվերջ տանջանքները, որ դու կրել ես, ինչի համար էին քո
բոլոր երազները, որ անվերադարձ հեռացան և վայրկյանների ընթացքում փոշիացան: Եվ դու որոշում ես հավերժ փակել քո սիրտը բազում կողպեքներով, բայց միթե
կարող ես չէ որ դու սիրում ես նվիրական, անպիղծ սիրով... Իսկ պայքարն անիմաստ է...